Ο Παναγής Τοπάλης ήταν ένας πάμπλουτος Έλληνας της διασποράς. Ήταν δε και μεγάλος συλλέκτης. Δραστηριοποιήθηκε κυρίως στη Βραζιλία όπου παντρεύτηκε την Ολλανδικής καταγωγής Λουκία Σέλλ και έκαναν μια κόρη την Σοφίκα.
Κάποια στιγμή πούλησε όλη του την περιουσία, επέστρεψε στην Ελλάδα και επένδυσε σε μια πολύ μεγάλη έκταση στα Λεχώνια Μαγνησίας με καλλιέργειες και έκτισε ένα αγροτικό «παλάτι», το Τοπαλέικο.ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
Το 1939 πέθανε και την διαχείριση ανέλαβαν η Λουκία και η Σοφίκα με την βοήθεια της Φιλίτσας Καλαβρού . Όταν ήρθε η κατοχή οι Τοπάλαινες, όπως τις ονόμαζαν, άνοιξαν τα κτήματα και παραχώρησαν την σοδειά στους συγχωριανούς για να μην πεινάσουν. Έκρυψαν δε τα προικιά των κοριτσιών στα υπόγεια τους.
Από τον Μάρτιο του 44 υπήρχε στη Μαγνήσια μια φιλοναζιστική οργάνωση, η ΕΑΣΑΔ με αρχηγό έναν πρώην χωροφύλακα τον περιβόητο Τάκη Μακεδώνα και μεταξύ τους ποινικοί και υπολείμματα της «Λεγεώνας των Βλάχων» που είχε διαλυθεί.
Αυτοί με το πρόσχημα του αντιαντάρτικου αγώνα εξοπλίστηκαν από τους Γερμανούς ,κυκλοφορούσαν με πολιτικά με ένα πράσινο περιβραχιόνιο με τα αρχικά της οργάνωσης και ήταν ο φόβος και ο τρόμος του Βόλου. Έδρα τους και τόπος μαρτυρίων και βιασμών ήταν η τρομακτική «κίτρινη αποθήκη».ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
Πήραν μέρος στο μπλόκο του Άνω Βόλου με 32 εκτελεσμένους και στην ανακάλυψη και παράδοση στην SD, 17 εβραίων. Ο κύριος σκοπός τους και όχι το πρόσχημα ήταν το πλιάτσικο και η τρομοκρατία που επιτύχαιναν μέσα από την απειλή της «ρετσινιάς» του φιλοαντάρτη. Έτσι οι ΕΑΣΑΔιτες είχαν βάλει στο μάτι και την περιουσία της οικογένειας Τοπάλη.
Με την δικαιολογία ότι έστελναν προμήθειες στους αντάρτες του Πηλίου, που μπορεί να ήταν αλήθεια, μέσω της Φιλιτσας, τις συνέλαβαν και τις οδήγησαν στη Γκεστάπο όπου υπέστησαν φοβερά βασανιστήρια.
Τέλος στις 7 Ιούλιου τις κρέμασαν στη μεγάλη μουριά της πλατειάς των Κάτω Λεχωνιών προς παραδειγματισμό. Αμέσως μετά μπήκαν στο Τοπαλεικο και το ρήμαξαν.ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ
Αμύθητη περιουσία σε χρυσό, πίνακες και συγγράμματα μεγάλης άξιας έγιναν το έπαθλο των προδοτών. Το έγκλημα αποσιωπήθηκε από τους υπευθύνους ενώ οι ανεύθυνοι φοβήθηκαν τους πρώτους . Οι μεταπολεμικές περίφημες δίκες των δοσίλογων τους αθώωσαν με την δικαιολογία ότι δεν έκαναν κακό σε Έλληνες αλλά σε αριστερούς. Οι δε μάρτυρες υπεράσπισης ήταν από την «καλή κοινωνία» του Βόλου – πιθανόν αποδεκτές του πλιάτσικου -.Οι Κατωλεχωνιάτες «ξέχασαν» τις Τοπάλαινες από τις οποίες είχαν ευεργετηθεί. Στη μνήμη τους είχαν μια θηλιά και έτσι όσοι τα έζησαν δεν τα μετέφεραν στους νεώτερους. Πολύ αργότερα οι θηλιές χαλάρωσαν λόγω διαχρονικής ντροπής .
Η δημοσιογράφος Νίτσα Κολοβού ανέδειξε το θέμα και ο γνώστης των γεγονότων σαν παιδί Γιάννης Μαντίδης έγραψε το βιβλίο «Σοφία Τοπάλη, θηλιά στη μνήμη».
Την ίδια εποχή έρχονται από την Βραζιλία οι εγγονές του Van Shelle, αδελφού της Λουκίας, Heltago Maria παιδίατρος και η αδελφή της Julia βοτανολόγος οι οποίες ψάχνουν και ρωτούν για την τύχη των συγγενών τους.
To μνημείο σήμερα
Αφού ξετύλιξαν το κουβάρι έστησαν ένα λιτό μνημείο στο μέρος του μαρτυρίου στην πλατεία με τη μουριά και ενταφίασαν τα λείψανα και των τριών μαζί. Έτσι οι ηρωίδες μπορεί να μην δικαιωθήκαν αλλά με ιδιωτική πρωτοβουλία έμεινε επιτέλους ζωντανή η μνήμη τους, παράδειγμα και μάθημα στις νεωτέρες γενιές.